Net een antwoord aan Ineke op Facebook gezet. Zij heeft op mijn eerdere stukje ‘Werken met een chronische aandoening: melden of niet?’ als reactie gegeven: ‘Ik zeg het wél … ik hoop dat er rekening mee wordt gehouden.’
Mijn antwoord: ‘Ineke, probeer steeds zelf helder aan te geven – en te blijven aangeven – wat er speelt (op dat moment) en waar jij (op dat moment) behoefte aan hebt. Dan is het voor de ander duidelijk en heb jij het in eigen hand.’
Melden of niet?
Ik pak mijn spullen in en neem voordat ik ga nog even contact op met Lilian, een cliënte die een spannende sollicitatieprocedure heeft doorlopen Zij stuurt net een bericht: assessment is goed beoordeeld, ze is er als enige doorheen! Top! Nu heeft het bedrijf haar een voorstel gedaan en komende maandag hebben ze hier een gesprek over. Wat moet ze vertellen over haar beperkingen en WIA-uitkering, en hoe? Melden of niet?
We maken een afspraak voor later die dag en bespreken kort enkele zaken die Lilian alvast kan voorbereiden. Ze heeft al eerder gesproken met de juridisch adviseur van de patiëntenvereniging en weet welke vragen ze hem nu nog kan stellen. Wij maken er een arbeidsvoorwaardengesprek van en Lilian bereidt onder andere voor welke zaken zij nodig heeft om goed te kunnen functioneren. De belangrijkste voorwaarde is dat zij zelf haar agenda kan beheren. Wij bespreken vanmiddag hoe ze het gesprek ingaat en hoe ze haar eisen en wensen aan kan geven.
Als Lilian zegt dat ze ‘hoopt dat ze er rekening mee zullen houden’, vertel ik dat zij hier zelf verantwoordelijkheid voor kan nemen. Hoe … dat bespreken we straks.
Tips
Onderweg denk ik na over de tips en schrijf er in mijn hoofd een stukje over. Dan bedenk ik me iets. Wat stom van me. Ik leer het aan anderen maar ga zelf in de fout! Vanmorgen nog, even snel reagerend op een privéberichtje van Eva op WhatsApp.
Wat fijn dat je rekening met me houdt
Eva weet van mijn gezondheid. Na een gezellige damesavond informeert zij bijvoorbeeld de volgende dag hoe het met me is. Dat waardeer ik en laat ik ook weten. Wel moet ik er aan denken dat ik niet (te) laconiek of stoer reageer.
Nu appte ze vanmorgen met de vraag of we meegingen in een taxibusje naar een bruiloft volgend weekend. Waar ik vervolgens kort op reageerde met: ‘Nee, ik wil zelf bepalen wanneer ik ga’, met emoticon en ‘thanks’.. Een behoorlijk botte reactie. Mijn aanname is dat Eva begrijpt dat ik misschien eerder weg wil. Maar is dat ook zo?
Het is fijn dat ze het vraagt. Ze had immers ook – voor mij – kunnen denken dat ik niet mee wil? Of vraagt ze het gewoon, zoals ze het ook aan de anderen vraagt? Nu maak ik het ingewikkeld. Dus ik heb mijn reactie gecorrigeerd in een nieuw appje.
Hiermee heb ik dus voorbeelden van een aanname, een reactie en een tip: Geef helder aan waar jij behoefte aan hebt.
Wie moet – hoe en wanneer – rekening met je houden?
Hoe krijg jij dat voor elkaar?