Deze column verscheen in P-AL Magazine Winter 2016
In mijn column ‘Uit de praktijk!’ in P-AL Magazine deel ik mijn ervaringen als coach. Gebaseerd op wat ik zoal meemaak, wat me opvalt of wat ik belangrijk vind om te delen.
Trap
De trap ligt vol met spullen die naar zolder moeten. De zolder, het deel van het huis waar mijn kantoor en onze slaapkamer zich bevindt. En ook waar alles wat niemand meer wil hebben of nodig heeft wordt gestald. Lucas is zijn kamer aan het opruimen en heeft op de trap een soort ‘memory lane’ gemaakt. Er liggen allemaal gewichten. Van die grote zware mannendingen.
We kunnen zó weer een fitnesshoek inrichten … Die hebben we jarenlang gehad. Deze gewichten lagen eerst in Amsterdam, in de Pijp. Daar hadden we een zoldertje als fitnessruimte ingericht. In onze volgende huizen hebben we altijd ruimte gemaakt voor fitness-spullen en deze – met wisselende intensiteit – gebruikt. In mijn beleving was ik altijd wel sportief.
Sportmotivatie
Sporten … ik heb er een haat-liefde-verhouding mee. Waarom? Omdat ik niet zo veel meer kan? Ik denk aan alle lesjes die ik half heb gevolgd en aan alle kaarten die ik half heb gebruikt. Aan enthousiaste trainers die aangaven dat ze ‘er verstand van hadden’ en natuurlijk rekening hielden mét. Dan komt er bij mij een heel lijstje ‘negatief’ over sportcoaches: geen inlevingsvermogen, niet professioneel, niet geïnteresseerd, snel, hip en uiterlijk gericht. Dat is wel makkelijk, zo’n lijstje, om ‘de schuld’ van mijn gebrek aan sportmotivatie neer te leggen bij een ander.
Maar wat is mijn eigen aandeel daarin? Was ik niet duidelijk in wat ik wel en niet (aan)kon? Wilde ik meedoen? En zó graag dat ik mijn grenzen niet meer zag?
Medisch sporten
Want er is natuurlijk mogelijkheid om begeleid te sporten. De fysio in het dorp heeft een uitgebreide fitnessruimte. Ook daar liggen nog halve kaarten van mij. Waar lag dát dan aan? Ik heb er verschillende keren trainingsprogramma’s gevolgd maar wilde zo snel mogelijk weer naar de sportschool in de buurt. Tussen gezonde mensen trainen. Lekker. En, niet te vergeten … de sauna bij de sportschool! Dat was mijn beloning! Heerlijk. Ook zonder eerst te sporten heel fijn. Totdat deze gesloten werd.
Nieuwe sportschool
Afgelopen zomer ben ik gestopt met medicatie, anders gaan eten en me gaan oriënteren op meer bewegen. We kwamen uit bij een sportschool in een dorp verderop. Met zwembad, sauna, Turks bad, zonnebank, fitness en een groot aanbod aan sporten. Samen met coach Sjon een programma opgesteld; ik laat me niet meeslepen en ben heel strikt: ‘Dit wil ik niet, dat kan ik niet ik, dit heb ik eerder gedaan en nee, ik start met 2,5 kilo en niet met 10’.
Enthousiast
Om de paar weken hebben Sjon en ik een afspraak en komt er iets bij of gaat er iets af. Het gaat goed en is leuk! Soms train ik een kleiner circuit of ga ik alleen zwemmen. Er zijn nare dagen tussendoor maar daar ben ik weer snel van hersteld. Het gaat zó goed dat ik er een schepje bovenop doe. In plaats van 15 keer, 20 keer herhalen of 2,5 kg erbij.
Maar als het dan mis gaat, gaat het goed mis! Krukken, pillen, niet kunnen lopen en verhippen van de pijn. Het is al heel wat als ik na ruim een week weer m’n been kan optillen.
Direct maak ik er een oefening van. En gaan we naar de sportschool.
Ik vraag me af wat ik nodig heb om te blijven sporten?
Samen met Anton zijn en de beloning … Realiteitszin? Minder enthousiasme? Minder fanatisme? Goede spiegel? De kans niet krijgen om het programma zelf aan te passen?
Wat heb jij nodig om te blijven sporten?
