‘Ja we gaan Bing, kom maar!’ Met een zwaai til ik een moe mannetje op en….klats. Ik heb geen idee wat er gebeurt, maar ik kom niet meer voor- of achteruit en verhip van de pijn in mijn heup. We zijn in Artis, samen met Eva en Kees en ik kan me nauwelijks bewegen.
Voor mijn Anton is nu de maat vol. Dit is niet OK. Ik moet nu doorpakken.
Al langere tijd verpakte ik mijn klachten in ‘Quasimodo-dagen’ of ik deed expres een soort van ‘silly walk’. Na een dag (of wat), was er niets meer aan de hand en kon ik weer gewoon lopen. Nu, na jaren vage klachten zonder oorzaak, moet ik uitzoeken waar dit vandaan komt.
Doorpakken
Ik zie mezelf nog staan bij de orthopeed. Met m’n spijkerrokje, al pratend en alvast weer aankledend, want ik moest naar school, de jongens halen. Hij stelt vragen, luistert en onderzoekt.
Als hij gaat zitten en mijn foto’s erbij pakt is hij heel duidelijk. Diagnose: heupdysplasie aan beide zijden en artrose in heupen en knieën.
Met een boekje ‘de totale heupprothese’ en een vervolgafspraak voor over een paar weken stap ik naar buiten. Paniek? Ja, eventjes wel, maar ik sta op tijd met mijn fiets op het schoolplein en natuurlijk kan Suzan bij ons komen spelen.
Het Heupproject
De volgende afspraak met de orthopeed is de start van het heupproject. Ik heb al mijn vragen genoteerd en mezelf geïnformeerd. Ondertussen start ik met plannen. Wat ik kan regelen, regel ik alvast.
De operatiedatum (met voorkeurstijdstip) wordt zorgvuldig enkele weken voor de zomervakantie gepland. Ik regel: wie kan er koken, wie gaat brengen en halen van school, de voetbal en zwemles, waar onze Doodle gaat logeren, welke spulletjes moet ik meenemen, wat trek ik aan? Als ZZP-er met een groot outplacementtraject en als moeder van 3 kinderen moet ik nu eenmaal strak plannen. Achteraf gezien … allemaal controle.
Voorlichtingsbijeenkomst
Daar gaan we ook heen, Anton en ik. Gewapend met vragenlijst en tegenzin. Gelukkig zijn er geen verrassingen en ben ik inmiddels bekend met het feit dat ik wat afwijkende vragen stel, over menstrueren, ontharen en seks bijvoorbeeld. Nu houd ik me stil. Totdat de fysiotherapeut vertelt dat je de eerste 3 maanden na de operatie niet mag fietsen in het verkeer. Wát? Dat kan helemaal niet! Verontwaardigd meld ik, dat ik op 4 juli word ik geopereerd en op 5 september de kinderen weer naar school moet brengen! Bing gaat dan naar groep 2 en moet bij mij achterop de fiets! Iedereen lacht……ja, het komt er wat raar uit misschien, maar ik ben heel serieus. Ze moeten me niet gaan vertellen dat….
Nog niet klaar
Mijn planning is strak en ik kan en wil daar niet van afwijken. Direct na de zomervakantie neem ik mijn cliënten weer over en ga gewoon weer aan het werk. Dan is het klaar…. Natuurlijk ‘was het niet klaar’ op 5 september en ben ik meer onverwachte situaties tegengekomen. Ook zie ik dat ik onzinnige zaken heb willen plannen, teveel probeerde te controleren en antwoorden zocht. Tegelijkertijd gaf mij dat ook houvast.
Eerste schooldag
De zomervakantie is voorbij en ik fiets met Bing achterop naar school. Er is 1 stoplicht in ons dorp. Lucas fietst vooruit en drukt op het knopje, zodat het groen is en ik niet hoef af te stappen. Het willen en moeten fietsen met Bing achterop op die eerste schooldag werd mijn finish. Die wilde ik halen. En dat is me ook gelukt.
Wat is jouw doel?